Op rondreis na een geweldige tijd in Cikananga

Inmiddels ben ik vertrokken uit Cikananga en zit ik in Yogyakarta.

First I would like to thank Willemijn and all the keepers, and of course also the other volunteers, for the amazing time in Cikananga. I feel like I have experienced the whole package. I have cleaned the cages, fed the animals and I could witness some operations and treatments on sick animals. I have also seen both the success of releasing animals in the wild, and the sadness of when an animal cannot be saved. In other words; Just the way of life. I am very grateful for the opportunity to witness and be part of all the amazing things you guys do! Keep up the good work!
Na een weekje werk had ik een day off. Toen zijn we met 3 man mee gegaan naar Sukabumi om boodschappen te doen en wat rond te kijken. Gewoon om er even uit te zijn. Hier hebben we even “lekker” bij de McDonald’s kunnen eten. Een aangename afwisseling op het rijst dieet in het center. Het eten was altijd erg lekker, maar het is verbazingwekkend hoe snel je op rijst uitgekeken raakt als je het elke dag ’s middags en ’s avonds mag eten!
Omdat de hele pickup truck vol lag met groenten en fruit en er twee nieuwe gasten werden opgehaald, moesten we terug naar het center met het openbaar vervoer. Een heel avontuur als je er aan begint, maar achteraf was het natuurlijk veel makkelijker dan het lijkt. Gewoon in de Angkut stappen (een klein busje waar twee bankjes in de lengte in zitten en waar dan 10 man in worden gepropt, of meer als het ook maar enigszins kan), nog een keer overstappen en dan het laatste stukje achter op de motor. Dat was wel leuk, want dan wordt er dus me een bloedvaart over de weg gereden, die vooral bestaat uit kuilen, grote en kleine stenen die schots en scheef liggen en uitsteken. Net een kermis attractie! Maar goed ook want ik heb dit jaar zowel de kermis in Weert als in Leiden gemist!
In Sukabumi heb ik voor 13 euro een gitaar gekocht. Toen ik hem eindelijk goed gestemd had en dacht lekker te spelen bleek het ding dan toch niet helemaal in verhouding te zijn, dus bij het eerste het beste akkoord dat je pakt is het helemaal vals. Maar dat maakt niet uit. Ik heb er toch even 2 weken op kunnen spelen en we hebben gezellig wat liedjes gespeeld en gezongen. Op het afscheidsfeest van een Duitse jongen die een jaar aan het breedingproject heeft gewerkt kwam mijn gitaar ook goed van pas. Het was druk en ik was niet de enige, maar wel de eerste die zijn gitaar tevoorschijn had gehaald voor de gelegenheid, dus dat betekende dat de rest hun gitaar op mijn valse gitaar heeft gestemd en het dus met zijn allen voor geen meter klonk. Maarja, maakt het ook meteen niet meer uit of je kunt zingen of niet!
Ook mooi was dat we werden uitgenodigd door een van de keepers voor een bruiloft. Leuk om een keer te zien hoe dat hier in Indonesië gaat. In eerste instantie dachten we dat iemand uit het dorp ging trouwen, maar het bleek een vriend te zijn. Later bleek dat hij het bruidspaar helemaal niet kende, maar dat het familie of vrienden van iemand was die hij daar kende, en waarvoor hij toch evengoed ons ook maar voor uitgenodigd had. Daar aangekomen kregen de mannen bij binnenkomst een soort van bieropener en de vrouwen een brosje. De versiering was mooi met een podium voor het bruidspaar en en alles gedrapeerd met mooie lange zijde doeken. Het bruidspaar was gekleed in mooie goude traditionele kledij. Er was ook een band aanwezig. Ze speelde op een podium voor een hofje dat ongeveer 1,5 tot 2 keer de grootte van mijn kamer heeft, dus eigenlijk zo klein dat er niks versterkt hoeft te worden, maar dat het volume toch wel ongeveer gelijk was aan pinkpop. Ze hadden dan de zanger en twee “sexy” zangeressen, die plateau zolen van 10 cm en hakken van een cm of 30 droegen, een strakke broek en een hempje. Heel erg gewaagd voor tussen de moslims dus. Als je ze dan geld gaf kon je ermee dansen, en iedereen wilde dan ook graag dat ik met ze ging dansen. Hoewel er nog een Duitse jongen bij was, was ik toch degene die steeds werd gemaand om te gaan dansen, maar zelf durfden ze ook niet! Waar het eigenlijk op neerkwam is: We kwamen aan, hebben het bruidspaar gefeliciteerd, hebben wat gegeten en naar de band gekeken, zijn op de foto geweest met het bruidspaar en een paar anderen die het interessant vonden dat er blanken waren en zijn toen weer gegaan. Als we een half uurtje daar zijn geweest is het lang. Maar wel een leuke ervaring.
Het afscheidsfeestje dat Anouk (stagiaire in het park) en ik samen hielden was ook wel leuk. We besloten een kampvuurtje te maken en de dames zouden dit wel even aanmaken. Ik had al flink wat sprokkelhout daarvoor bij elkaar gebonden dat we vervolgens terug bij de kantine hebben gebracht. Er was wel even wat papier nodig om het mooie stapeltje dat de dames hadden gebouwd aan te steken. Inmiddels waren er al een paar keepers gearriveerd, dus was het voorstel het aan Pak Alen te vragen, want die kon wel goed vuur maken. Dit gaat dan natuurlijk op z’n Indonesisch, wat inhoud: kiep de prullenbak leeg en steek het plastic dat erin zit aan, want dat fikt als een malle en dan brandt het hout ook snel genoeg. Blijf vervolgens continu takjes op de stapel gooien en in een mum van tijd heb je een vlam van bijna net zo groot als ik zelf ben! En je bent dan ook snel door je hout heen. Speciaal voor deze avond hadden we bier gekocht. Dit verkopen ze niet in de supermarkt, maar als je het vraagt word je mee naar achter genomen en dan moet je even wachten. Een paar tellen later hebben ze dan uit een donker hoekje toch opeens bier weten te toveren, dat je vervolgens toch gewoon bij de kassa moet afrekenen, dus al dat geheimzinnig gedoe is eigenlijk helemaal niet nodig.
Na mijn geweldige tijd in Cikananga is het nu dus tijd om verder te reizen en een deel van de rest van Indonesië te zien. Gister heb overnacht in Bandung. Hier ben ik gezellig met een bejaarde japanner, die toevallig ook niet in hetzelfde guesthouse als ik aankwam, gaan eten en daarna heb ik even in het classic rock cafe zitten genieten van de live muziek. Hierna ben ik voor 1,65 euro naar de film gegaan. De popcorn en de cola erbij was maarliefst 2 keer zo duur! Dus ik heb even een lekker avondje ontspannen. Vandaag ben ik op de trein gestapt naar Yogyakarta. Lekker in de executive klasse reizen, waar je meer ruimte in hebt dan de eerste klas in nederland en waar je voor een 8 uur durende trip dus ongeveer hetzelfde betaald als een enkeltje Weert-Leiden met korting bij de NS. Voor morgen is het plan een scooter te huren en dan naar de tempels Borobudur en Prambanan te rijden. Ik ben erg benieuwd hoe de tempels, maar vooral ook het verkeer me gaan bevallen!