Door naar het noorden
Blijf op de hoogte en volg Aaran
11 Juli 2015 | Vietnam, Ðà Lạt
Na een geweldige paar dagen in Da Lat samen met Lam ben ik doorgereden naar Het koffie gebied van Vietnam. Buon Ma Thuot was de stad waar ik verbleef. Ik ben daar naar het ethnografisch museum geweest, waar ze erg interessante tentoonstellingen hadden over alle verschillende volken die in de Dak Lak provincie wonen en de natuur van het gebied en natuurlijk ook alle oorlogen. Na dit museum ben ik naar de eerste Trung Nguyen koffiefabriek geweest, waar ze nu een museum/koffieshop van hebben gemaakt. Erg grappig om al die verschillende koffieautomaten door de jaren heen te zien. En natuurlijk lekker de originele Trung Nguyen koffie drinken.
De dag erna zou ik naar Tuy Hoa door rijden, maar op booking.com was maar een redelijk goedkoop hotel te vinden. Toen ik 's avonds mijn route uit aan het stippelen was bleek echter dat dit hotel 80 km verderop bij Quy Nhon zat. Gelukkig was googlemaps heel behulpzaam met de route uitstippelen en gaf dacht ik de route aan die ik zelf al in gedachte had. Maar helaas die snelweg die ik in gedachte had, was blijkbaar te ver om dus een klein plattelandsweggetje was het alternatief. Dit was echter meer kuil dan weg en na een tijdje was het niet eens meer geasfalteerde kuil maar gewoon modder kuil, dus dit was best wel een uitdaging om niet in de rijstvelden te glibberen. Gelukkig was ik vroeg vertrokken dus ik kwam toch redelijk op tijd aan in Quy Nhon. Het hotel was nog ongeveer 10km buiten de stad en lag recht aan het strand in een piepklein vissersdorpje. Ik zou hier eigenlijk maar 1 nacht blijven, maar ik had genoeg tijd over, omdat ik op Aart moest wachten (mijn jaargenoot van mijn studentenvereniging), die 2 juli in Da Nang aan zou komen. Uiteindelijk ben ik dus 4 nachten in dat dorpje gebleven. Lekker genieten van het weer, het strand en in zee spelen met de kinderen van het dorp en als het wat koeler werd voetballen op het strand met de locals.
Uiteindelijk ben ik toch maar vertrokken naar Quang Ngai. Hier is eigenlijk niks te doen, maar ik bleef er ook alleen maar voor de nacht om de lange rit naar Hoi An op te breken. De volgende ochtend ben ik onderweg gestopt bij het My Lai massacre museum. Dit zijn eigenlijk een paar kleine nederzettingen die de Amerikanen in de oorlog hebben uitgemoord. 504 mensen zijn in wat greppels bij elkaar gedreven en vervolgens doodgeschoten. Het waren voornamelijk kleine kinderen en oude mensen. Gelukkig heeft een van de helicopter piloten ingegrepen en zijn helicopter tussen de dorpelingen en de soldaten geland en zijn schutter gezegd, als op de dorpsbewoners wordt geschoten schiet je de Amerikaanse soldaten neer. Hierdoor heeft hij een aantal mensen van de dood kunnen redden. Er zijn van het dorp alleen nog maar wat funderingen over en tot een jaar of 20 geleden heeft er dus niemand meer gewoond. Het meest indrukwekkende was het museum, waar een aantal verschrikkelijke foto's met uitleg hangen, die door de Amerikanen zelf zijn gemaakt.
Hierna ben ik verder gereden naar Hoi An. Dit heeft een prachtig oud centrum dat er 's avonds met alle lampionnen schitterend uitziet. Ook werden er voor de volle maan allemaal kaarsjes op de rivier gezet. Je kunt dan een kaarsje kopen en zelf in het water en een wens doen.
Daarna ben ik naar Da Nang gegaan om Aart op te wachten. De volgende dag hebben we een motor voor hem gekocht en even lekker op het strand van Da Nang gezeten.
De volgende dag zijn we meteen gaan rijden en hebben we een mooie route naar Hue gereden. In Hue zijn we op de DMZ tour geweest (Demilitarized Zone) en daarmee zijn we naar een Amerikaanse vliegbasis geweest en naar Noord Vietnam naar het tunnel netwerk waar de bewoners dus jaren onder de grond hebben geleefd omdat de Amerikanen steeds alles bombardeerden.
Het was 4 July en dat is natuurlijk in Amerika Independence Day. Gelukkig zijn die Amerikanen ook allemaal zo slim om dan allemaal met vlaggetjes op hun gezicht en alles rond te lopen. Toen ik ze zei Oh Independence Day, celebrating freedom! Tell them that here in Vietnam, schrokken ze er toch van. Ze denken gewoon nog steeds dat ze hier goede zaken hebben gedaan...
Buiten de DMZ staat Hue ook bekend als Keizerlijke stad, en het heeft een flinke Citadel. Dit is te vergelijken met de verboden stad in Beijing. Het zal ongetwijfeld net zo mooi zijn geweest, maar zoals alles in Vietnam, wordt het niet onderhouden en de helft ligt dus in puin. Je betaald er toch 6 euro voor dat voor Vietnamese begrippen een flinke smak geld is. We stonden bij de ingang en tickets waren 120.000 pp, maar werden toen naar een andere poort gestuurd, waar we 150.000 moesten betalen. Toen we ze vroegen waarom het hier opeens meer was zeiden ze ook gewoon jaja dat is voor Vietnamezen. Als buitenlander betaal je gewoon veel meer. Verder is racisme en discriminatie alleen maar mogelijk als blanken dat doen naar gekleurde mensen, maar OK.
Na Hue zijn we een flink stuk over de Ho Chi Minh Highway, die dicht bij de grens met Laos loop, naar Phong Nha national park gereden. Echt een prachtige route. De weg was erg goed en er is nauwelijks verkeer, dus we konden flink doorrijden. Phong Nha is, ondanks dat ik al erg veel natuurlijk schoon in de wereld heb gezien, ongetwijfeld een van de mooiste natuurgebieden die ik ooit heb gezien. De bergen zijn prachtig en de grotten zijn ook erg mooi. We zijn door de Dark Cave gelopen, gezwommen en gekayakt en hebben in de grot lekker een modderbad gehad. Ik mocht vanaf de overkant van de rivier er naartoe ziplinen, maar Aart was net een kilo te zwaar, dus die mocht in de dikke mensen club met het bootje naar de overkant. Na de Dark Cave zijn we doorgereden naar de Paradise Cave. Een gigantische grot waar ze een houte brug doorheen hebben gelegd en mooi hebben verlicht.
De volgende dag zijn we een heel eind richting Hanoi gereden. We hebben overnacht in het meest verrotte dorp van Vietnam. Toen we bij een guesthouse naar de prijs vroegen zei hij 8. Ik dacht dat hij 80.000 bedoelde, waarschijnlijk dan per persoon, maar 160.000 is een hele redelijke prijs voor een guesthouse. Gelukkig wilde hij wat zeggen dat ik niet begreep dus moest ik Lam bellen om voor ons te vertalen. Toen ik de telefoon terug kreeg vroeg ze of we bij een heel luxe hotel waren want blijkbaar bedoelde die lul 800.000 per nacht. Dat is meer dan 30 euro! Het volgende hotel waar we daarna aankwamen, wat dus echt een hotel was en normaal dus een stuk duurder is dan een guesthouse kregen we een 2 persoonskamer voor 220.000 dong. Maar waarschijnlijk ook alleen omdat het groot op de muur stond anders had hij er waarschijnlijk ook gewoon 2 miljoen voor gevraagd. Het eten was ook belachelijk duur voor ons. We hadden noodles en rijst met kip. Dit was meer bot met vel dan kip en daar zou je normaal 25.000 voor betalen. 1 euro dus. Wij mochten er nu 110.000 voor betalen. En alsof we nog niet genoeg genaaid waren die avond kochten we vervolgens een fles kraanwater, die ze op de een of andere manier weer perfect geseald hadden. Gisterochtend zijn we maar meteen vertrokken zonder tanken en ontbijten en zijn we 100 km verderop maar gestopt hiervoor, bang om nog meer opgelicht te worden. Hier hebben we dus een erg goed bord beef noodles gegeten, waarvoor we dus inderdaad maar 30 betaalden.
We verblijven nu in het hotel van de Vietnamese vrouw van de vader van Aart, waar we een erg luxe kamer hebben. Ze zijn het hotel wel nog aan het bouwen en inrichten. Dat niet alles nog klaar is was te merken toen ik door de badkuip zakte, omdat die dus nog gewoon los tegen de muur stond. Met het avondeten met de hele famillie kwam ook de Vietnamese wijn tevoorschijn. Dit had die broer dus zelf gestookt en zal waarschijnlijk wel rond de 50% alcohol hebben. Gelukkig hebben we hier ook maar 5 volle limonade glazen van hoeven drinken. Toen ik na het eten naar boven ging om Lam te bellen is Aart nog beneden blijven zitten met die broer. Op dat moment sloeg de alcohol bij iedereen in blijkbaar. Ik voelde opeens alles draaien, maar die broer was dus uit zijn stoel gevallen van dronkenschap en Aart heeft hem er weer terug in moeten zetten. Helaas was ik toen boven en kon ik niet meelachen, maar vanavond weer een nieuwe kans. Morgen rijden we naar Ha Long Bay om daar een 2 daagse boot tour te doen en daarna komen we hier een nachtje terug voor we naar Hanoi gaan.
De dag erna zou ik naar Tuy Hoa door rijden, maar op booking.com was maar een redelijk goedkoop hotel te vinden. Toen ik 's avonds mijn route uit aan het stippelen was bleek echter dat dit hotel 80 km verderop bij Quy Nhon zat. Gelukkig was googlemaps heel behulpzaam met de route uitstippelen en gaf dacht ik de route aan die ik zelf al in gedachte had. Maar helaas die snelweg die ik in gedachte had, was blijkbaar te ver om dus een klein plattelandsweggetje was het alternatief. Dit was echter meer kuil dan weg en na een tijdje was het niet eens meer geasfalteerde kuil maar gewoon modder kuil, dus dit was best wel een uitdaging om niet in de rijstvelden te glibberen. Gelukkig was ik vroeg vertrokken dus ik kwam toch redelijk op tijd aan in Quy Nhon. Het hotel was nog ongeveer 10km buiten de stad en lag recht aan het strand in een piepklein vissersdorpje. Ik zou hier eigenlijk maar 1 nacht blijven, maar ik had genoeg tijd over, omdat ik op Aart moest wachten (mijn jaargenoot van mijn studentenvereniging), die 2 juli in Da Nang aan zou komen. Uiteindelijk ben ik dus 4 nachten in dat dorpje gebleven. Lekker genieten van het weer, het strand en in zee spelen met de kinderen van het dorp en als het wat koeler werd voetballen op het strand met de locals.
Uiteindelijk ben ik toch maar vertrokken naar Quang Ngai. Hier is eigenlijk niks te doen, maar ik bleef er ook alleen maar voor de nacht om de lange rit naar Hoi An op te breken. De volgende ochtend ben ik onderweg gestopt bij het My Lai massacre museum. Dit zijn eigenlijk een paar kleine nederzettingen die de Amerikanen in de oorlog hebben uitgemoord. 504 mensen zijn in wat greppels bij elkaar gedreven en vervolgens doodgeschoten. Het waren voornamelijk kleine kinderen en oude mensen. Gelukkig heeft een van de helicopter piloten ingegrepen en zijn helicopter tussen de dorpelingen en de soldaten geland en zijn schutter gezegd, als op de dorpsbewoners wordt geschoten schiet je de Amerikaanse soldaten neer. Hierdoor heeft hij een aantal mensen van de dood kunnen redden. Er zijn van het dorp alleen nog maar wat funderingen over en tot een jaar of 20 geleden heeft er dus niemand meer gewoond. Het meest indrukwekkende was het museum, waar een aantal verschrikkelijke foto's met uitleg hangen, die door de Amerikanen zelf zijn gemaakt.
Hierna ben ik verder gereden naar Hoi An. Dit heeft een prachtig oud centrum dat er 's avonds met alle lampionnen schitterend uitziet. Ook werden er voor de volle maan allemaal kaarsjes op de rivier gezet. Je kunt dan een kaarsje kopen en zelf in het water en een wens doen.
Daarna ben ik naar Da Nang gegaan om Aart op te wachten. De volgende dag hebben we een motor voor hem gekocht en even lekker op het strand van Da Nang gezeten.
De volgende dag zijn we meteen gaan rijden en hebben we een mooie route naar Hue gereden. In Hue zijn we op de DMZ tour geweest (Demilitarized Zone) en daarmee zijn we naar een Amerikaanse vliegbasis geweest en naar Noord Vietnam naar het tunnel netwerk waar de bewoners dus jaren onder de grond hebben geleefd omdat de Amerikanen steeds alles bombardeerden.
Het was 4 July en dat is natuurlijk in Amerika Independence Day. Gelukkig zijn die Amerikanen ook allemaal zo slim om dan allemaal met vlaggetjes op hun gezicht en alles rond te lopen. Toen ik ze zei Oh Independence Day, celebrating freedom! Tell them that here in Vietnam, schrokken ze er toch van. Ze denken gewoon nog steeds dat ze hier goede zaken hebben gedaan...
Buiten de DMZ staat Hue ook bekend als Keizerlijke stad, en het heeft een flinke Citadel. Dit is te vergelijken met de verboden stad in Beijing. Het zal ongetwijfeld net zo mooi zijn geweest, maar zoals alles in Vietnam, wordt het niet onderhouden en de helft ligt dus in puin. Je betaald er toch 6 euro voor dat voor Vietnamese begrippen een flinke smak geld is. We stonden bij de ingang en tickets waren 120.000 pp, maar werden toen naar een andere poort gestuurd, waar we 150.000 moesten betalen. Toen we ze vroegen waarom het hier opeens meer was zeiden ze ook gewoon jaja dat is voor Vietnamezen. Als buitenlander betaal je gewoon veel meer. Verder is racisme en discriminatie alleen maar mogelijk als blanken dat doen naar gekleurde mensen, maar OK.
Na Hue zijn we een flink stuk over de Ho Chi Minh Highway, die dicht bij de grens met Laos loop, naar Phong Nha national park gereden. Echt een prachtige route. De weg was erg goed en er is nauwelijks verkeer, dus we konden flink doorrijden. Phong Nha is, ondanks dat ik al erg veel natuurlijk schoon in de wereld heb gezien, ongetwijfeld een van de mooiste natuurgebieden die ik ooit heb gezien. De bergen zijn prachtig en de grotten zijn ook erg mooi. We zijn door de Dark Cave gelopen, gezwommen en gekayakt en hebben in de grot lekker een modderbad gehad. Ik mocht vanaf de overkant van de rivier er naartoe ziplinen, maar Aart was net een kilo te zwaar, dus die mocht in de dikke mensen club met het bootje naar de overkant. Na de Dark Cave zijn we doorgereden naar de Paradise Cave. Een gigantische grot waar ze een houte brug doorheen hebben gelegd en mooi hebben verlicht.
De volgende dag zijn we een heel eind richting Hanoi gereden. We hebben overnacht in het meest verrotte dorp van Vietnam. Toen we bij een guesthouse naar de prijs vroegen zei hij 8. Ik dacht dat hij 80.000 bedoelde, waarschijnlijk dan per persoon, maar 160.000 is een hele redelijke prijs voor een guesthouse. Gelukkig wilde hij wat zeggen dat ik niet begreep dus moest ik Lam bellen om voor ons te vertalen. Toen ik de telefoon terug kreeg vroeg ze of we bij een heel luxe hotel waren want blijkbaar bedoelde die lul 800.000 per nacht. Dat is meer dan 30 euro! Het volgende hotel waar we daarna aankwamen, wat dus echt een hotel was en normaal dus een stuk duurder is dan een guesthouse kregen we een 2 persoonskamer voor 220.000 dong. Maar waarschijnlijk ook alleen omdat het groot op de muur stond anders had hij er waarschijnlijk ook gewoon 2 miljoen voor gevraagd. Het eten was ook belachelijk duur voor ons. We hadden noodles en rijst met kip. Dit was meer bot met vel dan kip en daar zou je normaal 25.000 voor betalen. 1 euro dus. Wij mochten er nu 110.000 voor betalen. En alsof we nog niet genoeg genaaid waren die avond kochten we vervolgens een fles kraanwater, die ze op de een of andere manier weer perfect geseald hadden. Gisterochtend zijn we maar meteen vertrokken zonder tanken en ontbijten en zijn we 100 km verderop maar gestopt hiervoor, bang om nog meer opgelicht te worden. Hier hebben we dus een erg goed bord beef noodles gegeten, waarvoor we dus inderdaad maar 30 betaalden.
We verblijven nu in het hotel van de Vietnamese vrouw van de vader van Aart, waar we een erg luxe kamer hebben. Ze zijn het hotel wel nog aan het bouwen en inrichten. Dat niet alles nog klaar is was te merken toen ik door de badkuip zakte, omdat die dus nog gewoon los tegen de muur stond. Met het avondeten met de hele famillie kwam ook de Vietnamese wijn tevoorschijn. Dit had die broer dus zelf gestookt en zal waarschijnlijk wel rond de 50% alcohol hebben. Gelukkig hebben we hier ook maar 5 volle limonade glazen van hoeven drinken. Toen ik na het eten naar boven ging om Lam te bellen is Aart nog beneden blijven zitten met die broer. Op dat moment sloeg de alcohol bij iedereen in blijkbaar. Ik voelde opeens alles draaien, maar die broer was dus uit zijn stoel gevallen van dronkenschap en Aart heeft hem er weer terug in moeten zetten. Helaas was ik toen boven en kon ik niet meelachen, maar vanavond weer een nieuwe kans. Morgen rijden we naar Ha Long Bay om daar een 2 daagse boot tour te doen en daarna komen we hier een nachtje terug voor we naar Hanoi gaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
