Eerste weken Vietnam

Ik ben inmiddels al gestart met mijn rondreis door Vietnam. De eerste nacht dat ik aankwam heb ik overnacht in Saigon. Lekker luxe hotel met een warme douche. Niet dat de koude douches zo erg zijn met dit hete weer, maar om weer eens lekker onder een warme douche te kunnen staan is echt een groot genot. De dag erna met ik meteen op de bus gestapt naar Can Tho. Op naar het vrijwilligershuis. In Can Tho aangekomen, ben ik meteen opgehaald door Phuong ( de contactpersoon en projectleider ) en ben ik met hem een rondje door de stad gereden en hebben we wat gedronken en gegeten. Daarna kennis maken met de hele groep vrijwilligers in de vorm van een avondje goed stappen! Het werd meteen ook een avond om nooit te vergeten. Na aardig wat biertorens te hebben geleegd op het terras zijn we bij iemand op zijn VIP hotelkamer beland, compleet met een bubbelbad en visvijver op zijn dakterras. Hier hebben we dus met zes man in een veel te klein bad gezeten onder het genot van nog een paar koude biertjes. Dat Vietnam nog steeds niet zonder gevaren is, ondanks dat de oorlog al een tijdje voorbij is, bleek al snel. Op mijn eerste avondje Can Tho stond het aantal gewonden al op drie, doordat een iemand van het trapje gleed, iemand anders voor een verfrissende duik in de visvijver ging en daar een stenen beeldje kopte, en de derde op weg terug naar huis recht in een kraampje fietste. De ochtend daarna moest iedereen even goed bijkomen van de ongelukjes en de kater, maar gelukkig had ik de ochtend nog vrij. 's Middags mocht ik meteen naar City Orphanage. Het heftigste project, met een hoop gehandicapten als gevolg van het ontbladeringsmiddel "Agent Orange", dat de Amerikanen in de oorlog over de jungle sproeiden. De gehandicapten zijn niet zoals in Nederland. Sommige zijn mentaal nog wel redelijk goed, maar hebben echt hele ernstige vergroeiingen en zullen nooit echt zelf kunnen bewegen of dingen kunnen doen. Ze liggen maar wat op de grond en een aantal van de babytjes ligt eigenlijk ook maar gewoon te wachten op de dood. Waarschijnlijk dat de omstandigheden in het weeshuis nog wel aangrijpender zijn dan de handicaps zelf, al is het in de afgelopen tijd enorm verbeterd, als ik mijn eigen bevindingen vergelijk met wat in de voorbereiding allemaal wordt verteld. Na een paar keer daar te zijn geweest was het eigenlijk wel heel leuk om met ze te werken. Ze zijn zo blij als ze aandacht krijgen van de vrijwilligers en sommigen kun je in een rolstoel zetten om buiten een rondje met ze te gaan lopen. Dit vinden ze zo ontzettend geweldig. Zodra je de rolstoel beweegt schieten ze keihard in de lach, vooral als ik dan een stukje rende en ze heel hard gingen hadden ze de grootste lol. Andere vonden het echt geweldig om met je op de foto te gaan en vroegen daar meteen om zodra je binnen kwam. Ook de bellenblaas deed het goed. Sommige willen graag zelf blazen, anderen willen dat jij het voor ze doet, of dat je het ding voor de ventilator houdt. Kortom, de grootste lol met de meest simpele dingen.

De andere projecten die ik heb gedaan zijn eigenlijk voornamelijk Engels lesgeven geweest. Ik mocht naar de Kindergarten toe een keer per week, waar ik eerst een uurtje met de wat oudere kinderen een paar Engelse woordjes oefenden. Vaak waren dat kleuren, alfabet, woorden met elke letter van het alfabet, enz. Het is wel erg moeilijk om een leuk spelletje met ze te doen waarmee ze toch woordjes leren, omdat ze je eigenlijk alleen maar nazeggen, zonder dat ze echt begrijpen wat ze zeggen en je kunt ze niks uitleggen, want de leraressen daar spreken zowaar nog slechter Engels. Maar wat hoofd, schouder, knie en teen doet het altijd goed. Het tweede uurtje was dan gewoon spelen met de kleintjes. De eerste keer dat ik binnenkwam schrokken ze heel erg, omdat er dan opeens een vreemde hele lange blanke man binnen loopt. De meeste stonden ook echt tegen de muur gedrukt om niet te dicht bij me in de buurt te komen, en verschillende kinderen begonnen ook te huilen. Maar toen ik een handje vol snoepjes had en in het midden op de grond ging zitten om ze allemaal een snoepje te geven, waren ze zo over hun angst heen en wilde ze opeens allemaal wel heel graag met me spelen.

Verder had ik twee keer per week Charity Class. Dit zijn kinderen van arme ouders, die twee keer per week Engels les krijgen. Dit was een erg moeilijk project, omdat ze eigenlijk niet zo heel goed zijn en vooral heel erg druk, maar ondanks dat het lijkt alsof ze totaal niet geinteresseerd zijn in Engels leren, willen ze ook absoluut niks missen. Soms heb je het idee dat ze het begrijpen, tot ze de oefeningen in het werkbook moeten doen en echt compleet random dingen invullen. Zelfs met hulp van de Vietnamese Teachters Assistant kreeg ik het ze echt niet uitgelegd dat ze naar het plaatje moesten kijken en dan wisten wat ze moesten invullen. Na een paar lessen over eten, heb ik een aantal groenten en fruit en snacks voor ze gekocht om ze ook te laten zien en proeven, waar we het over hebben gehad de voorgaande 3 weken. Toen ik de groenten uit mijn tas haalde waren ze echt super enthousiast en wilde ze allemaal eten. Daarna het fruit waardoor ze nog enthousiaster werden. Toen ik als laatste de snack tevoorschijn haalde gingen ze echt compleet door het dolle! Een erg leuke les. De laatste les daar had ik mijn gitaar meegenomen en hebben we een paar liedjes gedaan en moest ik liedjes voor ze spelen. toen waren ze opeens allemaal muisstil en zaten ze allemaal voor me op de grond.

Verder heb ik les gegeven aan de Atlas kinderen. Dit zijn kinderen van rijke ouders die dus blijkbaar veel geld betalen voor de Atlas English school. Mijn klas daar was een stuk rustiger en zij beheersen de taal al redelijk goed. Het is hier dus een stuk makkelijker om dingen uit te leggen en simpele gesprekjes aan te gaan. Ook taal spelletjes gaan wat makkelijker, omdat ze het tenminste begrijpen.
In de middag ging ik dan naar een katholiek weeshuis om kinderen daar basis Engels te leren. Ze kenden daar nog niet heel veel woordjes en het is voornamelijk bij tellen en alfabet gebleven en een aantal dieren namen, maar de kinderen waren wel zeer enthousiast en wilde ook heel graag naar het bord komen om dingen op te schrijven.

Het laatste project was eten maken met de locals voor de patienten in een ziekenhuis voor alternatieve geneeskunst. Dit waren allemaal boeddhistische vrijwilligers van het platteland, die dan een weekje komen koken en eten uitdelen aan de patienten. Hoewel we daar wel een paar mensen af en toe Engels les gaven als ze kwamen opdagen, was dit meer een "cultureel uitwisselingsproject". De eerste keer was dit ook zeker een succes. We zijn met zijn tweeen toch wel een aantal keer uitgehuwelijkt aan de dochter van een vrouw, gewoon omdat ze onze neus mooi vond en daarom onze moeder wilde zijn. Haar dochter was niet eens daar, dus we hadden ook geen idee of het uberhaupt de moeite waard was :P. Maar wel grappig.

In de avonden ben ik vaak uitgeweest met de groep vrijwilligers en met wat internationale mensen en locals die we daar leerde kennen. Dit was erg leuk, omdat je dan opeens in allemaal kleine tentjes komt waar ze erg goedkoop zelfgebrouwen bier verkopen en tentjes achteraf met live muziek. Allemaal dingen waar je normaal nooit zou komen. Na een avondje goed doorzakken met een leuke groep, kan het dan ook zijn dat je opeens eindigt in een karaoke bar. Hier krijg je dan je private room waar je met je vrienden liedjes kunt zingen/gillen. Dit is met westerlingen onder elkaar wat er gebeurt en dat is erg leuk. Voor Vietnamezen is karaoke echter een zeer serieuze zaak en dan moet je toch echt wel je best doen.

In de weekenden heb ik geprobeerd wat te gaan doen. Ik ben met twee dames uit het huis naar Chau Doc geweest, waar we een dagje achter op de motor door de rijstvelden hebben getourd en een paar mooie tempels hebben gezien. Een boottochtje door het bos met allemaal verschillende vogels en de killing fields dicht bij de grens met Cambodja, waar de Khmer Rouge in de oorlog met Vietnam een hoop Vietnamezen heeft laten vermoorden. Een ander weekend zijn we naar Saigon geweest. Hier hebben we natuurlijk het War Museum bezocht en de Cu Chi tunnels van de Vietcong. Verbazingwekkend genoeg heb ik me door het gat in de grond weten te laten zakken om even een kijkje in de originele tunnels te nemen. Heel erg klein. Gelukkig hadden ze de stukjes die je kon lopen speciaal voor de westerse toerist een beetje groter gemaakt, maar nog steeds was het vrij oncomfortabel. Ook heb ik hier maar even geschoten met een AK47. Als je er dan toch bent en in de huid van de Vietcong kruipt voor een middagje hoort dat er natuurlijk wel een beetje bij.

Inmiddels ben ik begonnen met mijn rondreis. Dinsdagochtend ben ik vertrokken richting Cambodja. Ik zou de bus om 5:30 uur nemen. Phuong zou mij dan wel naar het busstation brengen en we zouden nog koffie drinken. Maar om 5:15 belde hij dat zijn wekker het niet deed en hij dus niet kon komen. Op dat moment realiseerde ik mij dat ik ook nog in mijn bed lag en mijn eigen wekker al ruim een uur zonder geluid afging. Dus ik heb hals over kop mijn laatste spullen in mijn tas gegooid en heb de taxi naar het busstation genomen. Phuong had ondertussen naar de bus gebeld dat ze een paar minuten moesten wachten en gelukkig was ik nog net op tijd.
In Phnom Penh heb ik de eerste middag eigenlijk in het hostel gezeten met een aantal mensen die daar ook zaten te chillen. De volgende ochtend ben ik naar Choeng Ek ( de meest bekende en grootste van de ruim 300 Killing Fields in Cambodja) gegaan. Erg indrukwekkend. Niet alleen omdat er ruim 20.000 mensen zijn vermoord, maar omdat er ruim een jaar lang elke dag zo'n 300 mensen zijn afgeslacht met de hand. Ze zijn niet eens doodgeschoten, maar geslagen met knuppels, bijlen, machettes en hamers. Hun kelen zijn doorgesneden met takken van palmbomen waar een harde kartel rand aan zat, zodat ze niet meer konden schreeuwen. Er stond een boom die de Killing Tree wordt genoemd, omdat de soldaten hier de baby's voor de ogen van hun moeders tegenaan sloegen tot de hersenen in het rond vlogen. Hier en daar komen elk regenseizoen nog steeds botten naar boven uit de vele massagraven en er zwerven nog stukken kleding rond van de slachtoffers die ook naar boven komen, of simpelweg in de bomen zijn gegroeid. Ze hebben een stupa opgericht in het midden van de fields, waar ruim 9000 schedels zijn opgestapeld. Allemaal gecodeerd met stickers die staan voor het wapen waarmee ze zijn vermoord. Daarna ben ik naar de S-21 gevangenis gegaan, dat nu het genocide museum is. Vroeger was dit een school, maar de Khmer heeft het omgetoverd in een gevangenis. Hier hebben de meeste slachtoffers gezeten voor ze naar Choeng Ek werden afgevoerd. Van elke gevangenen zijn foto's gemaakt en iedereen is geregistreerd. Alle foto's zijn ook te zien in het museum. Kamer na kamer vol met rijen foto's van slachtoffers. Echt ongelooflijk. Daarna ben ik doorgereisd naar Siem Reap, om Angkor Wat te zijn en de tempels daar omheen. Erg mooi! Na een dag Killing Fields was het ook heerlijk om de mooie dingen in het land te zien en ook met de locals te zitten drinken. Een erg vriendelijk volk!

Nu ben ik weer terug in Saigon. Klaar om mijn rondreis door Vietnam te beginnen.